Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

Σήμερα μου ήρθε η ιδέα να γράψω για την σπάνια ομορφιά του χωριού μου και την ιστορία του.Το ΖΥΓΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ είναι κρυμμένο μέσα στο πράσινο ,στην πλάγια του βουνού χτισμένο, και περιτριγυρισμένο από το πανέμορφο πευκοδασος,παιδι δημοτικού ήμουνα που θυμάμαι όταν οι γονείς και οι παππούδες όλου του χωριού το αναδασώναμε για να φτάσει μετά από 60 χρόνια στην μορφή που είναι τωρα.Η Ονομασία ΖΥΓΟΣ είναι από αρχαιοτατους χρόνους ίσως επειδή οπως είναι χτισμένο στην πλάγια του βουνού είναι σαν ζυγαριά, από αυτό πρέπει να πήρε και την ονομασια του,και κανένας κατακτητής δεν του την άλλαξε. Σε αυτό το χωριό ζω ήρεμα και γαλήνια 65 χρόνια και δεν το αλλάζω με τίποτα. Η Ιστορία λεει ότι απόγονοι Μακεδόνων είμαστε ,Ίωνες, που με τις εκστρατείες τους μεινάμε στα παράλια του Πόντου και τα περίχωρα του τα αγαπήσαμε και τα κάναμε πατρίδα μας. Έτσι πέρασαν τα χρόνια ώσπου ήρθαν οι μαύρες μέρες του 1922 του Θέρισου μήνα να επιστρέψουμε στην Ελλάδα διωκόμενοι από τους Τούρκους, και αφού σκοτώθηκαν και σφαγιάστηκαν 350.000 Πόντιοι, με την ανταλλαγή να βρισκόμαστε στο ΖΥΓΟΣ. Το ΖΥΓΟΣ κατοικείτο ακόμα από Τούρκους που αφού το μοιραστήκαμε για 1,5 χρόνο το εγκαταλείψανε και φύγανε πίσω στην Τουρκία. Γράφω περισσότερο για τους Πόντιους γιατί Πόντιος είμαι και με πονάνε αυτά που έχουνε γινει,μα εκτός από Ορτουλουδες(που είμαι και εγώ)Κερασουντιους ,Νικομιδιοτες,Σαντεους,Μαντεμοχοριτες,Καρασαριοτες,Σαμψουντιους Τραπεζούντιους και Μπαφραλιδες,στο χωριό ζούνε σε μικρότερα ποσοστά και άλλοι πρόσφυγες από Γανοχωρα της Θρακης,Καπαδοκες,Ντεμερντεσιοτες,Μικρασιατες και Σαρακατσάνους.Καποτε το χωριό είχε φτάσει του 5.000 κατοικους,τωρα μόλις που ξεπερνάμε τους 2.500.Τα πρώτα χρόνια το ΖΥΓΟΣ είχε δυο ομάδες ποδοσφαίρου τον ΑΡΗ και την ΕΛΠΙΔΑ που μετά από κάποια χρόνια συνχονευτικαν και έμεινε μόνο ο ΑΡΗΣ.Μετα ήρθε ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος 1940-1944, εμείς στο χωριό ήμασταν ειπώ την κατοχή των Βουλγαρων,μετά τα μαύρα χρόνια του εμφύλιου,το χωριό επανήρθε στους φυσιολογικούς του ρυθμούς και ζούμε ήρεμα την ζωή μας λέγοντας τις ιστορίες στους νεότερους για να μην ξεχνιούνται οι προγονοί μας που γεννήθηκαν πρόσφυγες και πέθαναν πρόσφυγες με την ελπίδα να ξαναδούν τις χαμένες πατρίδες μας. ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΧΙΔΗΣ ΕΝ ΖΥΓΟ ΚΑΒΑΛΑΣ 10-5-2008